قواعدی که در روسیه شکسته شد/ ستاره‌ها تعیین کننده سرنوشت نیستند

 تیم ملی فرانسه موفق شد در فینالی پر گل کرواسی را در فینال بیست و یکمین دوره مسابقات جام جهانی با نتیجه ۴ بر ۲ شکست دهد تا برای دومین بار در تاریخ فوتبالش بر بام فوتبال دنیا بایستد. کرواسی، بلژیک و انگلستان هم بعد از فرانسه در رده های دوم تا چهارم این مسابقات قرار گرفتند.

هر چهار تیم حاضر در مرحله نهایی این مسابقات جدا از ستاره‌هایی مثل گریزمان، مودریچ، هازارد، کین و امثال آنها که هیچ کدام شان به (جز تا حدودی مودریچ) فاقد سوپراستارهای کهکشانی بودند و این را می توان وجه تشابه هر چهار تیم حاضر در مرحله نهایی مسابقات دانست. 

شاید تا پیش از آغاز جام جهانی انتظارات بیشتری از تیم هایی مثل آلمان، پرتغال، اسپانیا، برزیل، آرژانتین  و حتی اروگوئه می رفت. تیم هایی که از سوپراستارهای کهکشانی در ترکیب خود استفاده می کردند. اما در روسیه بر خلاف ادوار گذشته جام های جهانی سوپراستار ها و یا تک ستاره ها کارایی سابق را نداشتند و تیم هایی که از این قبیل بازیکنان سود می بردند نتوانستند موفقیتی در این رویداد بزرگ به دست آورند.

باز ماندن آلمان با ستاره‌هایی که در راس آنها می‌توان از مولر نام برد، برزیل با اعجوبه‌هایی که در راس آنها نیمار قرار داشت، آرژانتین با مسی و اروگوئه با سوارز و کاوانی از راه یافتن از جمع چهار تیم برتر جهان تنها یک پیام برای فوتبال دارد و آن هم اولویت فوتبال تیمی و تاکتیک محور بر فوتبال فردی و ستاره محور است.

اگر بازیکنانی نظیر مودریچ، گریزمان، هازارد و کین با تیم های خود موفق شدند تنها دلیلش قرار گرفتن در خدمت تیم و حل شدن در سیستم های تعریف شده مربیان بود. در بدترین حالت می‌توان گفت این ستاره‌ها بیشتر از ستاره‌های تیم‌هایی که به مرحله نهایی راه نیافتند در خدمت تیم و تاکتیک‌های تیمی بوده و بیشتر گوش به فرمان سرمربی و فرامین تاکتیکی‌اش قرار داشتند.

جام جهانی ۲۰۱۸ مشخص کرد فوتبال دنیا به سمت و سویی رفته که دیگر تک ستاره‌ها کارایی سابق را نداشته و تیم‌های ستاره محور نمی‌توانند در چنین تورنمنت‌های سنگینی موفقیت به دست آورند.